Zapraszamy dzieci i młodzież w wieku od 8 do 16 lat na bezpłatny kurs nauki gry na instrumentach przygotowujący do grania w orkiestrze - zapewniamy instrumenty i materiały dydaktyczne.
Zapisy od poniedziałku do piątku, w godzinach 15.00-17.00 w siedzibie orkiestry (Budynek Starostwa Powiatowego, ul. Boh. II AWP, wejście od strony Urzędu Skarbowego).
Próby orkiestry odbywają się w piątki (godz. 18.00-20.00) oraz w soboty (10.00-12.00) - przyjdź, posłuchaj!
Orkiestra to nie tylko samotne godziny z instrumentem.... To również ciekawe miejsca, nowi ludzie, koncerty z Gwiazdami oraz wiele pięknych przygód!

Mandolina instrument muzyczny z grupy chordofonów szarpanych, przypominający wyglądem małą lutnię; korpus rezonansowy mandoliny jest bardzo wypukły i ma kształt migdała; płyta rezonansowa płaska, czasami wzdłuż podstawka strunowego daszkowato załamana, zaopatrzona jest w owalny otwór rezonansowy. Beleczki z miękkiego drzewa wewnątrz pudła rezonansowego wmontowane są dla wzmocnienia konstrukcji. Na chwytni, sięgającej aż do otworu rezonansowego, rozmieszczone są poprzeczne sztabki metalowe, zwane prożkami, wyznaczające odległości półtonowe. Wzdłuż środkowej linii chwytni znajdują się zwykle małe kółeczka lub inne figury, najczęściej inkrustowane z masy perłowej, tzw. znaki pozycji, umieszczone między II-III, IV-V, VI-VII, IX-X i XI-XII prożkiem. Ułatwiają one szybszą orientację podczas gry w pozycjach, szczególnie w początkowym okresie nauki. 4 pary stalowych strun, strojone g - d¹ - a¹ - e² , zaczepione u dolnej krawędzi płyty, biegną nad podstawkiem (podstrunnikiem) i szyjką ku metalowym kołkom, ustawionym wzdłuż krawędzi deski kołkowej. Nakładka z szylkretu, celuloidu lub twardego drzewa na wierzchniej płycie w miejscu gry (poniżej otworu rezonansowego, nieco na prawo) służy do ochrony płyty przed uszkodzeniami piórkiem.
Ok. 1700 r. ten typ mandoliny, zwany neapolitańskim, wykształcił się w pd. Włoszech z renesansowej mandoli i wkrótce rozpowszechnił na terenie całych Włoch. Pod koniec XVIII w. mandolina zdobyła znaczną popularność w wielu krajach Europy, a w XIX w. stała się jednym z najpopularniejszych instrumentów amatorskich.
Mandoliny budowano w różnych wielkościach. Obecnie najczęściej spotykany typ mandoliny posiada boczki, płaski lub nieznacznie tylko wypukły spód oraz podstrunnicę wysuniętą aż do otworu rezonansowego. Strój mandoliny z biegiem lat i w zależności od typu ulegał zmianom; zmieniała się również ilość strun - od czterech pojedynczych do siedmiu podwójnych. Np. mandolina mediolańska ma sześć strun pojedynczych, mandolina hiszpańska - sześć strun, podwójnych.
Będąca również w użyciu mandolina rzymska różni się od neapolitańskiej jedynie wyglądem zewnętrznym. Spośród innych odmian wymienimy tylko te, które są najczęściej spotykane w zespołach orkiestralnych: mandolina mała (piccola), strojona o kwartę wyżej od neapolitańskiej, mandolina altowa (mandoliola), strojona o kwintę niżej od mandoliny neapolitańskiej, mandola, strojona o oktawę niżej od mandoliny, mandolonczela, o stroju mandoli z piątą parą strun (C), oraz mandolonbas, posiadający 4 struny o stroju kwartowym (od E).
W orkiestrze symfonicznej mandolina nie znalazła zastosowania; jako instrument charakterystyczny zastosował ją m. in. W. A. Mozart (Don Giovanni) i G. Mahler (VII Symfonia). Spotykamy ją także w kompozycjach Haendla i Beethovena. mandola
Mandola (mandora), instrument muzyczny z grupy chordofonów szarpanych. Korpus rezonansowy mandoli owalny, o spodzie wypukłym jak w lutni, żłobiony był początkowo z jednego kawałka drewna i przykrywany płaską płytą rezonansową, pośrodku której znajdował się otwór rezonansowy z rozetą. Szeroka szyjka zakończona była lekko odchyloną do tyłu, sierpowato zagiętą komorą kołkową. 8 lub 10 jelitowych strun strojono parami w kwartach i kwintach. Termin mandola pojawił się w Europie w XVI w. Stopniowo mandola upodobniała się do małej lutni (zachowując jednak charakterystyczną komorę kołkową). Nazywano ją niekiedy panduriną; w Polsce występowała często pod nazwą kwintarnia. Mandola wyszła z użycia z końcem XVII w. dając początek mandolinie, której wczesne odmiany nazywano również mandolami.
zródło: Mały Leksykon Muzyki PWN;
"Uczę się grać na mandolinie" - Tadeusz Musiałek